Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Όταν η εξέγερση κατεβεί σαν λύκος...

(πηγή)
του Νίκου Ταυρή
από το Δρόμο (13/11) 

Μεθαύριο λήγει το κινητό, 82,75 ευρώ. Ευτυχώς για το νοίκι έχουμε ακόμα μέρες. Μίλησα και με την μάνα μου χτες, έχει να πληρωθεί δύο μήνες, πρέπει κάτι να στείλω και στους δικούς μου. Και αύριο πάλι σε αυτή την κωλοδουλειά. Εννιά ώρες ανούσια πράγματα μόνο και μόνο για 800 ευρώ, ασφάλιση part-time για να συντηρείται η βίλα και το κότερο του αφεντικού. Αλήθεια πόσο του ήρθε η περαίωση; Με τρώει η περιέργεια να μάθω με πόσα την σκαπούλαρε

Και πώς πάνε εκεί αύριο. Ο ηλεκτρικός δεν «παίζει», όπως συνήθως, άρα λεωφορείο και μετρό. Ταλαιπωρία πριν ακόμα ξεκινήσει η μέρα. Και πρέπει στη δουλειά να είμαι ακριβώς γιατί έχουμε και ραντεβού για το νέο έργο που θα αναλάβει η εταιρία. Άντε κοιμήσου τώρα με αυτό το άγχος και με την ένταση της εξόδου που μόλις τελείωσε. Τι έξοδος και αυτή. Σκέτη εκτόνωση, μηδέν εις το πηλίκο. Ευτυχώς που ο συγκάτοικος είχε κέφια και κάναμε λίγο «χαβαλέ». Και τώρα; Μουσική ή τηλεόραση; Τι είναι πιο νανουριστικό για την φαιά μου ουσία; Μάλλον η τηλεόραση. Βοηθάει να φύγουν όλα αυτά από το μυαλό μου, αλλά έτσι κι αλλιώς το πρωί δεν θα θυμάμαι με διαύγεια όλες αυτές τις νυχτερινές σκέψεις μέχρι να ξαναέρθουν το επόμενο βράδυ και το μεθεπόμενο και ξανά και ξανά.

Πόσες φορές δεν μας έχουν επισκεφθεί αυτές οι σκέψεις. Και πόσες φορές δεν τις έχουμε διώξει πιστεύοντας είτε ότι θα ξεχαστούν και θα περάσουν είτε ότι την επόμενη μέρα κάτι θα γίνει και ως διά μαγείας θα λυθούν από μόνα τους αρκετά από αυτά που μας απασχολούν. Και όμως η κατάσταση δεν αλλάζει από μόνη της, μάλλον για να το πούμε καλύτερα, φροντίζουν οι κρατούντες, διεθνείς και ντόπιοι, και ο συρφετός που τους υπηρετεί, να αλλάζει συνεχώς προς το χειρότερο.

Μισή δουλειά, μισθοί επιβίωσης, αποστειρωμένη και ακριβοπληρωμένη διασκέδαση, πολιτιστική φτώχεια σε όλα τα επίπεδα -κάποτε είχαμε ποσότητες και όχι ποιότητες για να ξεγελιόμαστε, τώρα και οι ποσότητες λιγοστεύουν- αποξένωση, αλλοτρίωση, ελάχιστη ουσιαστική επικοινωνία, υποκατάστατα όλων των ειδών, από το πώς θα «φτιάχνεσαι» μέχρι το πώς θα είναι οι κοινωνικές σχέσεις μας. Εδώ και αν «παίζει» η υποκατάσταση, γεμάτη συμβιβασμούς, επιβεβλημένες συνθήκες και ψεύτικες ανάγκες. Για όλα τα γούστα κάτι υπάρχει. Τι λοβοτομή θέλετε; Το νούμερο 4; Από εδώ παρακαλώ... Ούτε καν μισή ζωή. Μόνο επιβίωση, χαμοζωή και μια καχεκτική ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, έτσι από μόνο του. Και όλα αυτά όταν οι συνθήκες ζωής δραματικά χειροτερεύουν από μέρα σε μέρα, όταν το εργασιακό και κοινωνικό περιβάλλον αποτυπώνεται με τα πιο μελανά χρώματα, όχι στο μέλλον, ούτε καν αύριο, αλλά τώρα, σήμερα.

Ένα σημείωμα για τον Νοέμβρη

Το παρόν σημείωμα υποτίθεται ότι θα προσπαθούσε να αναδείξει το κόκκινο νήμα που συνδέει την εξέγερση του Πολυτεχνείου με το σήμερα. Μια εξέγερση που σε λίγες μέρες θα «εορταστεί» με κάθε επισημότητα από τις πολιτικές νεολαίες και το κίνημα με τον γνωστό και αφυδατωμένο τρόπο. Μερικές εκατοντάδες κόσμου θα «πλακώνεται» για τους χώρους και τα τραπεζάκια, μέσα σε ένα ίδρυμα ασφυκτικά περικυκλωμένο από την αστυνομία και όλη η κατάσταση θα θυμίζει απελπιστικά ντέρμπι αιωνίων. Μέσα οι χούλιγκανς ξεδίνουν υπό την επίβλεψη του κράτους και έξω η πραγματικότητα προχωράει με την αδυσώπητη ροή της.

Υπάρχει όντως σύνδεση ή όλα αυτά είναι στο μυαλό κάποιων «κολλημένων»; Υπάρχει. Και όχι μόνο μία. Υπάρχουν πολλές όχι μόνο συνδέσεις αλλά και αναλογίες με το τότε. Πέρα από την προφανή αναλογία ότι και τα δύο καθεστώτα, και η χούντα και η τρόικα, είναι ξενοκίνητα, υπάρχει και μια άλλη πολύ σημαντική, που σε αυτή θα ήταν καλό να επικεντρωθούμε. Αυτή, της νεολαίας και του ρόλου που έπαιξε.  

Και τότε υπήρχε η νεολαία που ασφυκτιούσε. Που ήθελε να αναπνεύσει τον αέρα της ελευθερίας, τον αέρα της αλλαγής. Και σιγά-σιγά, αρχίζοντας από τις παρέες, από τους συλλόγους και από αλλού, πραγματοποίησε μια εξέγερση που άλλαξε μια και καλή τον πολιτικό και κοινωνικό χάρτη της χώρας, που γκρέμισε μια σειρά από βεβαιότητες και συμβιβασμούς, που ριζοσπαστικοποίησε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Βέβαια μόνο αηδία μπορεί να αισθανθεί κάποιος για το πού κατάντησαν πολλoί αυτής της γενιάς, αλλά τουλάχιστον την κρίσιμη στιγμή έπαιξαν τον ρόλο που τους αναλογούσε και πολλά από τα δικαιώματα που απολαμβάνουμε τώρα, ό,τι έχει απομείνει τουλάχιστον, οφείλονται στους αγώνες που δόθηκαν τότε. Αυτή την αναλογία πρέπει να την κρατήσουμε και να την εμβαθύνουμε όσο μπορούμε - τόσο σε περιεχόμενο όσο και σε πρακτικές.

Κάποιοι παλιότεροι λέγανε: «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση». Συμφωνούμε, αλλά παράλληλα η κατάσταση πλέον έχει προχωρήσει ακόμα πιο πολύ. Όταν σου επιφυλάσσουν μια ζωή χωρίς μέλλον, όχι «απλά» με μαύρο μέλλον, αλλά χωρίς καθόλου μέλλον γιατί τότε να μην δημιουργήσουμε το δικό μας μέλλον; Γιατί να μην ορίσουμε εμείς πλέον τη μοίρα μας; Αφού πλέον, δυστυχώς ή ευτυχώς, οι αυταπάτες όχι απλά έχουν διαλυθεί αλλά ούτε καν πλασάρονται πια, γιατί να μην φωνάξουμε δυνατά τις επιθυμίες μας και τις ανάγκες μας; Ήρθε πια ο καιρός να πάρουμε όλες τις χρωματιστές κιμωλίες που μπορούμε να κρατήσουν τα δυο μας χέρια και να ζωγραφίσουμε στο μαυροπίνακα της ζωής ένα αύριο που θα είναι φωτεινό, δροσερό και πάνω από όλα θα γεμίζει τις καρδιές μας με πάθος, με ελπίδα και με δημιουργία.

Να πούμε το δικό μας ανυποχώρητο όχι

Ο Δημήτρης Α. Σεβαστάκης σε ένα άρθρο του με τίτλο «Η μειλίχια κτηνωδία», στην Ελευθεροτυπία, 20/10/2010, έγραφε: 
«αυτό που σου ζητάνε, αυτό που χρωστάς, είναι κάτι άλλο, βαθύτερο, πιο απόλυτο και μη μετρήσιμο. Ζητάνε την ενδοτικότητα, τη δουλεία, την τρομαγμένη παραδοχή. Ναι σε όλα, ένα τραυλό “ναι”, ένα ανυποχώρητο “ναι”, ένα “ναι” που να μη δέχεται απλώς, αλλά να συντρίβει». 
Σε αυτό το τραυλό ναι, όλοι εμείς πρέπει να πούμε το δικό μας συνειδητό, εξεγερμένο, αποφασιστικό και γεμάτο αξιοπρέπεια όχι. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει να περπατήσουμε ξανά το δρόμο της εξέγερσης. Όλοι εμείς, οι νέοι και οι νέες αυτής της χώρας θα πρέπει να γίνουμε ξανά η δύναμη που θα γείρει με αποφασιστικό τρόπο την πλάστιγγα υπέρ της αλλαγής. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει και να μισήσουμε. Όχι απλά να γεμίσουμε την ψυχή μας με μίσος και καταστροφή, όπως διαλαλούν και πράττουν με επαναλαμβανόμενο ρυθμό κάποια κομμάτια του κινήματος, αλλά να μισήσουμε βαθιά, να μισήσουμε ουσιαστικά όλους αυτούς που μας απαρνούνται το μέλλον και την ίδια τη ζωή. Που μας αρνούνται τη δημιουργία, την απελευθέρωση, την ελπίδα να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα από την κλίμακα του «εφικτού». Και προσεκτικά, σχεδιασμένα, συνειδητά, αποφασιστικά να σχεδιάσουμε το τέλος τους, την οριστική ήττα τους.

Αυτό θα έρθει μέσα από μια σειρά μεγάλες και μικρές μάχες. Άμεσες και έμμεσες. Ενάντια σε όσους θέλουν να μας ρίξουν στην άβυσσο που προετοιμάζουν, στον κοινωνικό, εργασιακό, πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό Καιάδα, όπου πλέον θα πετιούνται οι πολλοί μόνο και μόνο για να διατηρήσουν τα πλούτη τους οι λίγοι. Ενάντια σε ό,τι έχει στόχο το μυαλό μας, σε ό,τι έχει σκοπό να παραλύσει το πνεύμα μας. Να εξεγερθούμε ενάντια στην παθητικότητα, την αδράνεια, την αναδίπλωση, τα υποκατάστατα, το νάρκωμα. Ενάντια στους διεθνείς μπάτσους ΔΝΤ-Ε.Ε.-Ευρωπαϊκή Τράπεζα, που αποφάσισαν ότι η χώρα μας είναι η πίσω αυλή τους και ο λαός μας ένας ακόμα σκλάβος τους. Ενάντια στους εγχώριους υπηρέτες τους, την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που πλέον κυβερνά με ποσοστό 20%, όπως απέδειξαν οι πρόσφατες εκλογές. Ενάντια στα υπόλοιπα αστικά κόμματα που αποδέχονται όλη αυτή την κατάσταση και την σιγοντάρουν άλλοτε ανοιχτά, άλλοτε καλυμμένα. Ενάντια στην Aριστερά που φαίνεται να μην θέλει να καταλάβει τι διακυβεύεται. Ενάντια σε κάθε κρατικίστικη και εξουσιαστική λογική ακόμα και αν προέρχεται από τα πιο «δυναμικά» κομμάτια του κινήματος. Ενάντια στην καταστολή που πλέον έχει πάρει τη μορφή της συνεχούς παρακολούθησης όλης της κοινωνίας. Ενάντια στον αντιδημοκρατικό κατήφορο που βιώνουμε, όπου πλέον έχει καταλυθεί το Σύνταγμα και κάθε έννοια δημοκρατικού δικαιώματος.

Όπλο η αλληλεγγύη, η συλλογικότητα, η οργάνωση

Και για να τα καταφέρουμε θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όλα μας τα όπλα. Και να μην ξεχάσουμε τα πιο αποτελεσματικά. Την αλληλεγγύη, τη συλλογικότητα και την οργάνωση. Με σκοπό την αντίσταση. Να χτίσουμε συλλογικότητες καινούριες, να ψάξουμε αν υπάρχουν σχήματα που μας χωράνε. Να το παλέψουμε. Να πετάξουμε από πάνω μας την προβιά που μας κάνει να μοιάζουμε με πρόβατα και να αποκαλύψουμε την αληθινή μας φύση. Αυτή του λύκου. Ήδη το αλύχτισμα ακούγεται από μακριά. Αλλά χρειάζεται να βρεθούμε, να κουβεντιάσουμε και να ενωθούμε. Και να οργανωθούμε σε μια συνειδητή αγέλη οργής και δημιουργίας, που σκοπό θα έχει να αλλάξει την κοινωνία και τις ζωές μας. Τότε θα είναι η στιγμή που η ελπίδα θα πάρει μια νέα ανάσα, που θα λάμψει κατακόκκινη στο βάθος του ορίζοντα.



από ThePlatpap

Νίκος Ζιώγαλας & Ερμαφρό - Για ένα κομμάτι ψωμί
στίχοι, μουσική: Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας
διασκευή: Νίκος Ζιώγαλας
ηχογράφηση: Rodeo club 12/4/1986
από τον δίσκο: Ήχοι του χειμώνα (1988)

Για ένα κομμάτι ψωμί, δε φτάνει μόνο η δουλειά.
Για ένα κομμάτι ψωμί, πρέπει να δώσεις πολλά.
Δεν φτάνει μόνο το κορμί σου, δε φτάνει μόνο το μυαλό σου.
το πιο σπουδαίο είν' η ψυχή σου, δικέ μου.
Έχει τους νόμους τους αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.

Για ένα κομμάτι ψωμί, δεν φτάνει μόνο η δουλειά.
Για ένα κομμάτι ψωμί, θα πεις τραγούδια πολλά.
Θα σου κρεμάσουνε μια μπάλα και θα τραβιέσαι μ' αυτήν μέρα - νύχτα.
Έχεις κανάλι πολύ να τραβήξεις,
μέχρι να πάψεις να λες "μα τι τρέχει;"
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.

Για ένα κομμάτι ψωμί, δεν φτάνει μόνο η δουλειά.
Για ένα κομμάτι ψωμί, θα πιεις φαρμάκια πολλά.
Θα σε πετάνε από δω κι από κει, θα λαχανιάζει η ψυχή σου.
θα φτύσεις αίμα απ' το στόμα, δικέ μου.
Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.

Για ένα κομμάτι ψωμί, θα 'χεις ξεχάσει πολλά.
Για ένα κομμάτι ψωμί, θα 'χεις πληρώσει ακριβά.
Και κάποια μέρα θα σε λύσουν, μα θα φοβάσαι να φύγεις, θα τρέμεις!
Θα σε κλωτσάνε και θα σ' αρέσει, δικέ μου!
Σαν το σκυλί τους θα σ' έχουν, δικέ μου,
μα δε θα νοιώθεις τη λύσσα που νοιώθω
θα είναι για σένα αργά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου